Zoals jullie weten heb ik een zware tijd achter de rug. Deze levensgebeurtenissen overkomt iedereen wel eens. Het zijn van die zaken die je overkomen zonder dat je er iets aan kan doen. De een verliest zijn baan en zijn huis. De ander krijgt een ongeluk. Al die gebeurtenissen hebben één ding gemeen: je leven wordt erdoor verstoord en je krijgt te maken met een heleboel negatieve emoties. De een kan er makkelijker mee omgaan dan de ander. Wat is het dat je zelf kan doen in een situatie als deze waardoor je er sterker bovenop komt? Aan de hand van mijn eigen situatie wil ik punten benoemen die voor mij belangrijk waren om te helen na mijn ingrijpende levensgebeurtenis.
1. Relativeren
Ik kan uiteraard alleen voor mezelf spreken. Maar het allerbelangrijkste dat ik kon doen was de situatie relativeren. Het eerste gevoel dat ik had nadat ik thuis kwam was die van schuld. Ik voelde mij schuldig tegenover mijn ongeboren kind dat ik het niet op aarde kon laten komen. Het schuldgevoel kwam automatisch omhoog en het was belangrijk dat ik dit gevoel er liet zijn om het te kunnen laten stromen. Maar tegelijkertijd was het erg belangrijk dat ik er niet in zou gaan geloven en die schuldgevoelens zou gaan herhalen als negatieve overtuigingen. Relativeren is een van de belangrijkste aspecten die je kunt toepassen in een situatie als deze. Ja ik voelde mij schuldig, maar nee ik kon er niks aan doen.
2. Alle gevoelens toelaten en laten stromen
Uiteraard voelde ik mij ook erg verdrietig om het verlies van het kind. (Ik noem het embryo een kind, omdat het voor mij al zo voelde) Maar niet alleen dat, maar ook voelde ik schaamte. De eerste weken heb ik regelmatig al die emoties laten stromen, wat zeker niet altijd gemakkelijk was. Wat mij erg hielp was om erover te praten. Ik maak van mijn hart zeker geen moordkuil meer en ik vind het zeker geen taboe. Dus ik vertelde aan iedereen wat er was gebeurd. En door erover te praten kon ik ook elke keer weer een stukje verdriet, boosheid en/of schaamte toelaten. Dit stukje schrijven helpt mij ook om alles een plekje te kunnen geven.
3. Hulp zoeken
Mijn proces van verwerken is zeker niet van een leien dakje gegaan. De ene dag ging het makkelijker dan de andere. Na twee weken had ik plotseling weer een terugval en ik merkte dat ik bleef hangen in een bepaald gevoel dat ik niet onder woorden kon brengen. Ik besefte dat als ik niets zou doen dat het alleen maar groter zou worden. Daarom heb ik geaccepteerd dat ik het toch niet allemaal zelf kon, heb ik mijn trots opzij geschoven en ben ik bij een therapeut geweest om mij te helpen alles te verwerken. Ik weet nu dat als ik dat niet had gedaan dat ik misschien zou zijn afgedwaald in een depressie. Er waren namelijk nog een heleboel oude gevoelens en negatieve overtuigingen waar ik mij niet zo bewust van was.
4. Acceptatie
Op school heb ik geleerd van de vijf fases van acceptatie van Kubler-Ross. Achteraf kan ik zeggen dat ik elke fase heb doorlopen. De ene duurde wat ander dan de ander, maar uiteindelijk heb ik kunnen accepteren dat dit gebeurt is en dat het niet betekent dat ik ben mislukt als vrouw.
Tot slot
Waarom ik dit allemaal opschrijf en gewoon deel… Ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die het niet zouden durven hun gevoelens te delen zoals ik dat doe. Tsja, ergens vind ik het ook wel spannend. Maar ik vind het belangrijk om het wel te doen, omdat het zo belangrijk is om je eigen gevoelens te honoreren. Juist door het te delen kun je een stuk heling aangaan in jezelf, omdat je dan erkent dat je iets voelt en het kan accepteren. Alleen gevoelens die je niet kan accepteren houd je verborgen voor anderen (en voor jezelf) dus ik zou zeggen: deel zoveel mogelijk met anderen. Daarin zit namelijk een hele grote kans op heling.
