Sinds een half jaar zijn mijn vriend en ik aan het proberen om ons gezin uit te breiden. We willen heel graag een kind in ons leven. Op kerstavond heb ik de test gedaan die positief uitsloeg. Op dat moment kon ik mijn geluk niet op. Maar tegelijkertijd kwamen er ook twijfels en angsten omhoog: kunnen we dit wel financieel aan? Kan ik wel moeder zijn? Hoe kan ik dat combineren met mijn werk? En mijn blog? Heb ik dan nog wel genoeg tijd om twee artikelen per week te schrijven als mijn kind er is? Al deze en nog wel veel meer vragen gingen door mij heen. Plotseling was het namelijk ‘echt’, want ik zou nu echt een kind krijgen over ongeveer negen maanden. Door al die veranderingen, ondanks dat ik er echt wel heel blij mee was, besloot ik om een pauze te nemen. Mijn hoofd liep over en ik kon mij heel moeilijk concentreren op andere zaken.

Genieten

De week daarop genoot ik van het idee om een baby te hebben groeien in mijn buik. Ik wist wel dat het nog maar een klompje cellen was, maar ik kon echt niet wachten totdat de baby groot genoeg zou zijn zodat ik het kon voelen. Bovendien had ik al heel lang contact met de ziel van mijn toekomstige kind. Deze ziel is namelijk een paar jaar geleden naar mij toe gekomen om mij te vertellen dat zij mijn dochter zou worden. Op het moment dat ik kennis maakte was ik nog niet bezig met kinderen, maar vanaf het moment dat mijn vriend en ik ons eigen huis kochten heb ik nog regelmatig aan haar gedacht.

Ik kwam er achter dat zij nog niet kon komen zolang ik nog teveel oud zeer vast hield. Dit heeft te maken met karma. Alles wat ik nog niet heb losgelaten geef ik door aan toekomstige kinderen. Het gaat dan om overtuigingen, negatieve gedachten e.d. die kinderen automatisch overnemen van de ouders. Deze ziel heeft een specifieke taak waarvoor het nodig is dat ik een hogere trilling heb. Om die hoge trilling te bereiken moest ik een heleboel loslaten, wat ik gedurende het afgelopen jaar heb gedaan.

Het noodlot slaat toe

Gedurende een week genoot ik ervan om zwanger te zijn. Tot aan oud en nieuw was er ook niets aan de hand. Maar op oudejaarsavond merkte ik plotseling op dat ik bloed verloor. Het was nog maar een klein beetje, desondanks voelde ik een enorme angst opkomen. Ik heb contact opgenomen met een verloskundige, maar zij konden nog niets voor mij doen. Pas in de zesde week zou ik kunnen komen voor een echo. Tot die tijd was het enige dat ik kon doen afwachten. En dat was ontzettend moeilijk. Ik ging het bloeden observeren. Ik hoopte dat als het weer op zou houden dat er niets aan de hand zou zijn. Maar na drie dagen begon het bloeden heviger te worden. En mijn grootste angst werd verwezenlijkt: ik had een miskraam. Ik noem het een miskraam, ondanks dat het nog enkel een embryo was dat mijn lichaam losliet.

In het begin probeerde ik nog hoop te creëren dat er niets aan de hand was. Maar op de zesde dag werd ik wakker en ik wist gewoon dat de embryo er niet meer was. Ik wist ook waarom dit was gebeurd. Op het moment dat er een versmelting plaats vind van het eitje en een spermacel komt de ziel in de cel. In mijn geval had de ziel gekozen om mee te maken hoe het voelde om in een lagere trilling te zijn. Daarnaast zorgde de ziel, door haar vele hogere trilling, ervoor dat er een heleboel oud zeer omhoog gebracht werd bij mij. Het doel van deze zwangerschap was om mij te helpen de laatste loodjes los te laten. Vanaf het moment dat de zwangerschap voorbij was kon ik dit voelen. Er kwam een stortvloed van verdriet, boosheid, haat naar mijzelf en mijn lichaam en nog veel meer gevoelens omhoog.

Alles heeft een reden

Behalve het verdriet van het verlies van de zwangerschap merkte ik ook op dat er veel meer oud zeer omhoog kwam dat in feite niets te maken had met de zwangerschap. Toch werd het allemaal omhoog gebracht om geheeld te worden. Ik werd bijgestaan door gidsen, engelen en ook door mijn vriend, die toevallig net die ene week vrij had genomen waardoor ik niet de hele dag alleen thuis zat. Het viel mij op hoe makkelijk ik ermee kon omgaan, het kon uithuilen, boos kon zijn, maar ook dankbaar om het allemaal los te kunnen laten. Ik merkte dat er negatieve overtuigingen omhoogkwamen, met name naar mijn lichaam toe vanuit de tijd dat ik een tiener was. Ik voelde de haat voor mijn lichaam die ik vroeger voelde. En kon het gelukkig allemaal toelaten en helen.

Momenteel heb ik geaccepteerd dat deze zwangerschap niet mocht zijn zoals ik het oorspronkelijk wilde. Diep van binnen weet ik dat het nodig was. Ik voel soms nog verdriet om het verlies. Maar ik weet ook diep van binnen dat ik binnenkort weer goed nieuws zal hebben. Ik ben dankbaar voor deze hele ervaring met alle ups en downs. Want ondanks het grote verdriet heeft het mij wel heel erg geholpen om heel veel oud zeer te kunnen voelen.

Deze artikelen vind je vast ook leuk

Omgaan met tegenslag wanneer het net weer goed lijkt te gaan

Is het spiritueel verantwoord om vlees te eten?

Wat ik heb geleerd van hardlopen (met overgewicht)

Hoe ik omging met mijn negatieve gevoelens na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Veranderingen na 1 maand Ho’oponopono

Ik had het fout!